By Als een stokstaart(je) stond ik stil met verschrikte Bambi ogen toen ik de vroedmeesterpad slippend over het parket in mijn woonkamer een weg zag zoeken. Het kippenvel stond me huizenhoog en mijn hart bonsde bijna mijn borstkas uit. Hij werd verwijderd uit de woonkamer. Toen ik twee dagen later in de hal op iets stapte .. bleek dat bij nader onderzoek een klein vroedmeesterpadje..! ieuwww Die had ik dus dood getrapt.
Ondanks alle sussende opmerkingen van hen die er verstand van zeiden te hebben, blijft dat beest dus niet alleen in de tuin maar wilde zelfs mijn huis ontdekken.. Ik deelde deze afschuwelijke ervaring met iedereen die het wilde of moest horen.
Maar de redding was nabij, Paula een goeie vriendin zei: “Nu is het tijd voor De MatriXmethode” (Een gesprekstechniek om emoties te scheiden van de realiteit) en zij kan het weten, dat dit deze methode helpt.
Gesteund door haar stapte ik over mijn schroom heen “van niet nodig, tot zo erg is het toch niet?” en maakte een afspraak bij haar thuis om niet alleen bij te kletsen, maar ook om samen aan het werk te gaan: De angst van de vroedmeesterpad weg te maken.
Ik ken Paula sinds 1979 toen we de opleiding tot psychiatrisch verpleegkundige gingen volgen. Zij werkt tegenwoordig in een paar huisartspraktijken als POH-GGZ en kan patiënten indien nodig de MatriXmethode aanbieden.
De MatriXmethode is effectief. kortdurend en helpend. Mooier kan het niet!
Na de toegepaste MatriXmethode ben ik nu in staat om het geluid te lokaliseren van de vroedmeesterpad .. en zo nodig hulp in te roepen om dat beest in de sloot voor ons huis te laten deponeren. Ook deze methode lijkt te helpen.
Mijn emotie is weg van het beeld: De vroedmeesterpad en ik kan dit zonder hartkloppingen typen. Raar maar waar en hartstikke fijn. Deze zomer..hoorde ik ze nog wel maar kon genieten van ons stekkie en van de zonnestralen en lavendelgeuren.
Toen ik Paula vroeg naar een voorbeeld uit de praktijk, stuurde zij mij onderstaande:
Op het spreekuur kwam een cliënt met een nare ervaring. Een dierbare, dichtbij in de familie moest worden gereanimeerd en werd door de cliënt zelf ingang gezet. 112 werd gebeld en kwam gelukkig snel genoeg om de reanimatie over te nemen en gelukkig heeft het gezinslid het gered. Na de revalidatie die volgde ging het goed met de *patiënt.
Maar *mijn cliënt bleef last houden van het beeld. Dat! ene plaatje, dat specifieke moment. Dat hebben we aangepakt, de nare beleving is eraf. Het is ‘gewoon’ gebeurd maar zonder die extreme pijn. Fantastisch toch?
Voor werkenden in deze tak van zorg is er de mogelijkheid tot het volgen van een cursus. >> LINK <<