Lock en naaimachine

Een kunstenaar was mijn moeder met naald en draad. Met breipennen en alle soorten wol en haakte ze ook alles wat ze voor ogen had. Jong geleerd is oud gedaan. Wat haar ogen zagen maakten haar handen. Secuur en geen fouten maken, want eerst je taak klaar en dan pas ….in haar geval nog even naar het strand mogen. Mijn moeder is geboren in 1925 en overleden in 2016.

Jaren vijftig, zestig, zeventig.
Een zware groene elektrische Singer naaimachine met alleen een stiksteek, in grote verstelbaar, werd volop gebruikt toen wij klein waren. De lappen stof kocht m’n moeder van de rol op de markt in Vlaardingen en daarvan maakte ze voor haar drie dochters dezelfde jurk, met roesjes, strikjes, kopmouwtjes etc. winterjassen in de voor ons dan passende maat. De bijhorende kniekousen werden door haar handen gebreid. En de lakens en kussenslopen, gordijnen en al wat voorhanden kwam. Elk stukje stof, draadje werd benut en bewaard wat over was. Het heeft tenslotte geld gekost en verspillen is nergens voor nodig, misschien komt dat ene lapje of touwtje ooit nog wel van pas.
Een kundige moeder die de naaldkunst perfect verstond. Een kunstenaar, zonder eigen atelier. Gewoon in de huiskamer (tje) elke keer alles klaarzetten en afruimen. We hadden later vier dochters maar 1 eettafel in huis.

Wij leerden om met de vleug mee te kijken, geen kromme naden te naaien en dat je veel meer stof nodig hebt bij een streep- of geruite stof, want dat moet wel netjes doorlopen bij de naden. (voor behang geldt dat net zo). Ook quilten met de hand en het fijne en grove haakwerk beheerste ze, en wat niet?
Doordat de kwaliteit van haar ogen achteruit ging en haar schouders dit handwerk niet meer aankonden, stopte ze met deze vaardigheden. Haar naaimandje stond altijd naast haar stoel, dat hoorde zo bij haar toch nog proberen te kijken wat wel zou lukken en nu staat het mandje bij mij, in de kast.

In mijn jeugd stond de naaimachine bijna elke dag op tafel en werd steeds afgeruimd voor het eten. Wij konden het ook leren van haar, maar zij deed het zo goed. Zij deed het zoveel beter en sneller en mooier. Voor haar acht kleinkinderen maakte ze ook veel kleding en bekleedde zelfs de rietenwieg met mijn trouwjurk. Mijn edele, ongeduldige, pogingen om iets te maken, werden vaak door haar afgemaakt of ze wist een praktische oplossing om het een geheel te laten worden.

Als de naaimachine niet op tafel stond, dan stond tie op de grond op houten blokjes, niet rechtstreeks op de betonnen vloer want dat was niet goed voor de motor etc. Het blijkt één van de trucs voor levenslang behoud van je naaimachine. Haar raad opvolgen van één druppel olie per jaar en het juiste garen gebruiken is het behoud van je machine” heb ik ter harte genomen. Mijn eerste naaimachine kocht ik bij V&D in Leiden, lang voor de circusweken van V&D populair werden. In 1981 toen De Margriet en De Knip een cursus aanbod deden grepen wij de kans en stapte ik met een vriendin die een auto had de wondere wereld van zelf kleding maken in. Met de naaimachines op de achterbank reden we naar de naaicursus in Leiderdorp. Daar leerden we de basis. Dat bleek handig. En begin jaren negentig, met mijn moeder als back-up, maakte ik ook kleding voor mijn twee kinderen. De V&D machine was ondertussen ingeruild voor een Pfaff naaimachine.

Ik heb me nu aangemeld bij de FB groep ‘zelf kleding maken, ter inspiratie. Halverwege januari kwam de vraag in deze groep of er belangstelling was voor een Lock-Covermachine huiswerkgroep.
Dit is mijn kans en ik ging er eens voor zitten, huiswerk op afstand en 1x per 14 dagen een opdracht. Voor 4 febr. opdracht 1 af zijn. Ik bedacht, als ik het nu niet doe, dan lukt het nooit meer. Go!

Door de last die ik een paar jaar had van de oogziekte Serosa en daarna weer ziek werd, kreeg ik wederom hele andere prioriteiten en zorgen op mijn levenspad. Zo bleef de Lockmachine weer in de originele doos en een onderwerp van gesprek. Jaren had ik het erover; “Je zal toch maar zo’n machine hebben en er mee om kunnen gaan en ook nog iets kunnen maken”. Zie het maar als voorpret  wat de aankoop van deze machine heeft gebracht.
Maar de gedachte aan de machine verlamde me ook, zeker na het zien van het in het najaar aangeschafte lockmachine boek, volgens de juf. van de FB groep, het beste boek, ondanks dat het naaiwerk op de kaft Niet goed is gedaan, grappig detail.

Met deze huiswerk opdrachten moet ik deze droom maar eens gaan omzetten tot werkelijkheid. Geen ontkomen aan. Met een zachte stok achter de deur en stap voor stap ga ik de machine leren kennen en hopelijk mijn eigen aangepaste kleding maken. Het via-via netwerk werkte en ik vond iemand die me heel geduldig heeft geholpen met mijn overlock machine en waar ik dus heel zuinig op was geweest, want deze was nog nooit gebruikt. En zij wees mij de weg naar de naaimachinewinkel in Nieuwegein.
Daar bleek het snijmes niet goed te staan en het dus uiteindelijk niet te doen, kon niet gemaakt worden. Als inruil kreeg ik meer dan ik er zelf in 2009 voor had betaald, dus misschien wel nog te maken. Maar die meneer wilde ook verkopen en dat deed hij aan mij en nu staat er De Bernina L450 te glimmen in mijn woonkamer. Door mijn moeder betaald – na haar overlijden -. Als je gekregen geld oormerkt is dat een veel leukere manier om geld en goederen te gebruiken, heeft het leven mij geleerd. Ik ben er super blij mee en ga kilometers maken ….

De lapjesmarkt op zaterdagochtend in Utrecht is fysiek voor mij niet te doen, maar ik weet nu wel de naaiwinkels in de omgeving en anders heb ik nog genoeg gezien de uitpuilende dozen.

Mijn eerste huiswerk opdracht is gemaakt en goed gekeurd. Jippie.

Bij de zoektocht in huis naar verschillende soorten stof belandde ik in de Oja momenten en hoorde mijn moeder; “nooit een passend stuk stof weggooien, want voor je weet maar nooit”. Daar heb ik wat aan, ook nu. Het inrijgen van het garen van de oude machine en de Bernina is een wereld van verschil, maar ik kan het nu bij allebei, door de hulp van velen op de Facebook groep: Saskia’s Lock en Covermachine.
Inrijgen;
Eerst de derde, dan de vierde, dan de tweede en dan pas de eerste.. de laatste zijn de onder draad! ;-)

Mijn weg om tot een passend kledingstuk te komen is onder handbereik, want ik ga ook nog fysiek op naailes met mijn lock machine op de achterbank en deze keer zonder vriendin, in mijn eigen auto naar een mevrouw die het heel goed kan.
(nb. dit heb ik op moeten geven vanwege mijn fysieke beperkingen en daar geen goede werkhouding kunnen realiseren en het sjouwen met die machine was energie vretend)

Kom maar op met die huiswerkopdrachten in de Facebook groep. Ik zie het als een kans en mogelijkheid om mijn vaardige handen andere dingen te laten doen.