Tag: Ziekenhuis

– VRIJSPRAAK – Zes jaar zat Lucia onterecht opgesloten met haar verdriet en machteloosheid. Hoop. Al die tijd bleven haar dochter en vriend onvoorwaardelijk van haar houden ♥ whow! dat is LIEFDE!
Wat een Vrouw! 

Lucia bleek veroordeeld na een gerechtelijke dwaling waar zij de dupe van is geworden. Zij schreef een boek over haar werk als verpleegkundige en haar arrestatie en over haar 6 jaar onterechte gevangenschap.
De speelfilm waarin de gerechtelijke dwaling in ons rechtssysteem pijnlijk zichtbaar wordt, is ontroerend en verdrietig.

Uiteindelijk komt er voor Lucia gerechtigheid en volgt vrijspraak voor Lucia en haar gezin.

♥ Bij het zien van Lucia in #DWDD werd ik ontroerd door haar verhaal, haar stem en uitstraling. Ik voelde de pijn, het verdriet en het Niet geloofd worden waar zij al die jaren last van had.
De aannames waardoor Lucia veroordeeld werd raakte mij, zo’n onrecht.

Bioscoop Met een vriendin zij is ook oud-verpleegkundige ging ik naar deze film. Herinneringen aan ons werk in de zorg kwamen naar boven. Het geroddel en je niet geaccepteerd voelen op de werkvloer is van alle tijden. In de film herkenden wij beiden de sfeer, de geur, het lopen en werken in een ziekenhuis en waren beiden zeer onder de indruk van deze mooi gemaakte film en het levensverhaal van Lucia.

Werken
Onze herinneringen aan het werken op de verschillende afdelingen en over sommige collega’s buitelden over elkaar heen.  De eerste overleden patiënten passeerden, sommige nog bij naam en onze herinneringen aan leven en dood. Nog steeds is het voor ons voelbaar dat dit werk zoveel indruk op ons heeft gemaakt. De keuzes waar je voor komt te staan, de keuzes die je maakt. Integer te blijven en hulp vragen en zelf nodig te hebben. Wat een beroep. Wat een zorg. Wat een kunde!

Couveuse afdeling / Neonatologie Ik kan me voorstellen hoe ellendig Lucia zich moet hebben gevoeld. Toen en nu nog steeds, zo veel onrecht is haar aangedaan.
Het verhaal van mijn collega toen ik op de couveuse afdeling werkte van het AZL nu het LUMC, kwam weer naar boven. Ik had met deze collega een vriendschappelijke band, we kwamen bij elkaar over de vloer. Na een jaar op de couveuse afdeling te hebben gewerkt, maakte ik de overstap naar de afdeling neurologie en werd het contact minder.

Neurologie Op die afdeling, neurologie -gebouw 20- hoorde ik de roddels en geruchten over haar, mijn oud-collega’s. Dat Zij het was het die zich voor de rechter moest verantwoorden. Dat Zij het was, die een fatale/verkeerde hoeveelheid medicatie heeft toegediend aan een baby die daaraan was overleden. Zij werd op non-actief gezet. Ik was van die beschuldiging al erg aangedaan en Zij bleef als een herinnering in mijn hoofd zitten, als collega.
Het zal je toch maar gebeuren. De wereld op haar kop. Werken als verpleegkundige, blijft mensenwerk.

Werkzaam in de psychiatrie hoorde ik dat een patiënte zich had gesuicideerd tijdens haar opname. Dat bleek Zij, mijn *oud-collega, te zijn. Verder weet ik niets meer van dit afschuwelijke incident. Was ze wel of niet schuldig bevonden of wat..? Had haar opname in de psychiatrie met haar *fout te maken? Haar suïcide? Het blijft een droef gegeven, in alle opzichten.

In mijn werkzame leven in de zorg stond ik vaak voor een keuze: denken, kiezen, voelen en handelen. Zorg geven en zorg verlenen, zorg vergeten. Met collega’s door één deur.
Gehard door mijn vak en in mijn leven, probeer ik de menselijke maat te houden. Mogelijk lukt me dat niet altijd, maar dan hoor ik dat graag? Ook, ik gaf het mijn kinderen mee, blijf zelf nadenken!

Wees een uitzondering als dat nodig is?!

Voor Paula van der Oest, collega’s, 

acteurs en Ariane Schutler met een fantastisch Haags accent. Voor de twee gezagdragers die met een lange adem en tegen de stroom in, het gelijk voor Lucia boven water haalden #chapeau

Lucia, Ik wens je nog heel veel liefde, steun en warmte op je levenspad!