Sneeuw hadden we onderweg naar de expositie van David Bowie. Die tentoonstelling in het gemeente museum bezoeken, was het doel in het eerste weekend in maart en Groningen schijnt een leuke stad te zijn. Maar hoe kom je erin, als je niet met de trein bent? We bleven rijden en er ontstonden heftige discussies in de auto.. , want we hadden geen goede route beschrijving van het hotel gekregen. Met nog twee andere auto’s bleven we rondjes achter elkaar aan rijden. Uiteindelijk belde ik het hotel, met de auto halverwege op de stoep geparkeerd en het meisje aan de telefoon vroeg waar we stonden en vertelde hoe we moesten rijden.
Dan moet je je routeplanner en eigenwijzigheid uitzetten en luisteren naar de opdracht, zo kom je nog eens ergens!
We moesten parkeren in een smal straatje voor een dichte garagedeur en iets verder op was het hotel, vlakbij de Martinitoren en midden in het centrum. Vanwege het weer, regen en ook koud, waren we snel klaar in Groningen.
Het Hotel waar we de nacht zouden doorbrengen, bestaat sinds de 12e eeuw en is sinds die tijd niet meer schoongemaakt; Zelfs je hond zou je niet tegen de plinten laten piesen bij de entree.
Ja, ik zie dat nou eenmaal, omdat ik altijd kijk waar ik mijn voeten neerzet. Het hotel is niet rolstoel vriendelijk, dat was mij verteld, maar wel in het centrum en vlakbij het Gemeentemuseum en dat was het uitgangspunt.
De verdroogde bos bloemen die op de balie stond bij binnenkomst in het hotel paste blijkbaar bij het oude gebouw, want de volgende dag stonden ze er nog steeds. De gastvrouwen/heren blijken een andere serviceverlening te geven dan ik verwachtte. Een vriendelijke jonge dame gaf me de sleutel en zei: “u heeft kamer 332, een mooie suite..” Ik vroeg haar “En nu” Ze moest erom lachen en reageerde adequaat: ‘ik loop even met u mee, want u moet ook nog naar buiten, door de tuin, maar er is een afdak.” Daar wees ze ons de lift in het bijgebouw. Ze keek nog een keer op de sleutel en stuurde de lift naar de tweede verdieping.. Leuk hoor, maar .. daar was die kamer niet, zucht. Uiteindelijk vonden we de deur van onze suite.. met bad en een douche en een groot bed en een zitje!
De keuze was snel gemaakt bij de reservering: of in een bed van 1.40/2.00 of 2.00/2.20 meter. Alhoewel de knusheid van die seventies afmetingen leuke herinneringen naar boven bracht, maar toen waren wij veel jonger en kleiner.
De vraag is, kan je nou ook lekker slapen op dit grote matras? Nou nee, we lagen in een kuil of lag er een dijk tussen ons in? We zeurden heerlijk door, deze kamer leende zich ervoor. Om half vier ’s nachts werd ik wakker en dacht ik veel na.
De info die ik van de MDL-arts per telefoon ‘s middags had gekregen, spookte door mijn hoofd. Ik had zijn opmerkingen en vragen in mijn hoofd geparkeerd. Na dit weekend weer zorgen maken, nu loslaten dat was mijn mantra.
Ik maakte me zelfs druk over onze auto, stond tie wel goed geparkeerd of was tie misschien wel weggesleept?
Denken, midden in de nacht? Je hebt er niks aan!
Rond dat tijdstip kwam ik tot de ijskoude ontdekking dat de witte marmeren vloer in dit Groningse Hotel geen vloerverwarming bleek te hebben. Er was wel een streepje warmte voelbaar va. de kledingkast, zonder hangertjes, tot aan de eerste wastafel. Dat er geen slofjes aanwezig zijn, staat helaas niet in de folder of op de site.
Nog voor het slapen gaan konden we televisie kijken, op een tv waar we in de tachtiger jaren super blij mee zouden zijn geweest, nog voor het breedbeeld tijdperk en niet op wieltjes. Beiden in het bezit van een bril ook voor veraf kijken, keken we naar de laatste aflevering van de serie *Versailles, een prachtig kostuumdrama over Lodewijk 14e, vanaf dat grote matras.
De watertemperatuur van de douche instellen bleek zonder bril een lastige handeling, al was het allemaal goud wat er blonk in die badkamer. De mooiste gouden kranen die er ooit te koop waren in Groningen en omstreken, kan je in die suite bewonderen. Het bleek een koude douche.
Het hotel bleek trouwens helemaal niet dichtbij het museum te zijn en zo kennen we nu alle niet in te rijden straten in Groningen en weten we ook dat je over een fietspad met een auto kunt rijden. Het ontbijt vond plaats in een ruimte die mij deed denken aan mijn Drentse jeugdvakanties. De lampjes, de kleuren die ook bij mijn opa in de boerderij hingen, kwamen als herinnering naar boven. Op de schraag van sommige tafels lag zoveel stof dat je je naam erin kon schrijven. En nee, dat heb ik niet gedaan. De vergane glorie van dat hotel staat niet in verhouding van de prijs voor 1 nacht, dat terzijde. Daarin tegen was het ontbijt goed verzorgd.
Tentoonstelling Toen David Bowie op 10 januari 2016 overleed bleek de belangstelling voor de expositie over het leven van Bowie overweldigend. Het gemeentemuseum in Groningen kon gelukkig de tentoonstelling verlengen tot 10 april, wel van te voren je tijdslot bespreken. De tentoonstelling gaat daarna naar Japan en misschien komt tie ooit nog in het museum terug? Dat zou tof zijn! want echt voor herhaling vatbaar. Wat een pracht expositie – onze jeugd – en wat hebben we genoten van de muzikaliteit van Bowie door ons leven heen gevlochten. Met een koptelefoon op onze oren belandden we elke keer in een andere levensfase van de meester en dus van ons zelf. Wat onhandig liep ik met een rollator door de relatief donkere ruimtes, maar vanwege de drukte bij de expositie bleek dit weer het handigste hulpmiddel. Ik kon af en toe gaan zitten en mijn eigen tempo bepalen en de films zien.
Het tijdsbeeld, waarin wij zijn groot gebracht trok aan ons voorbij.
De muziek, de kleding, de haarstijl die Bowie veranderde en wij veranderden in het tijdsbeeld mee. Toen we tieners waren liep David ons leven binnen, met verwondering genoten we van zijn creatieve brein. Hij wandelde, als een vriend, ons leven in en uit. 
Bij het after-biertje proosten we Bowie en op ons leven en op de muzzziek!
