OverHaar.nl

Waar ik normaal het midden kan vinden en het nare nieuws terzijde kan schuiven, ben ik nu volop in mijn moederhart geraakt. Mijn norm van fatsoen is overschreden vanwege de berichtgeving over de vijftienjarige zoon van Femke Halsema, burgemeester van Amsterdam.

De reden is dat ik boos ben en niet begrijp hoe volwassen mensen te meer en eerdere glorie voor zichzelf bedenken om dit vergrijp op deze manier op de voorpagina te plaatsen. BAH.

Hierbij:
De vijftienjarige zoon van burgemeester Femke Halsema is vorige week opgepakt vanwege vandalisme, nader te beoordelen door politie.
Deze wetenschap is door een agent of door wie dan ook aan de Telegraaf doorgegeven. En die plaatst dat op de voorpagina en maakt er ook nog een internationale retweet van. BAH. Walgelijk!

Een jongen die met zijn vriend op “onderzoek” ging in een lege woonboot en dat mag niet en werd door de politie opgepakt.
Dat zijn moeder burgemeester is van Amsterdam weten wij nu, hij wist dat toen ook want het is zijn moeder!  

Wat mij raakt is de manier waarop verkrachters, moordenaars, Willem H.’s etc. en drugsrunners met een balk op hun ogen in het nieuws worden gebracht en met hun voornaam en eerste letter van achternaam. Omdat we het zo hebben afgesproken, want we wonen in Nederland en nu weten we zelfs waar dat 15 jarige kind woont. Schandalig.

En dan komen de voorbeelden van.. ‘Toen ik vijftien was’.. durfde ik nog niet eens belletje te trekken.. ‘Loser’ denk ik dan. Schijtlijster!”
&
Eelco Bosch van Rosenthal; die snel zijn tweet heeft verwijderd en reageerde op de tweet met en vraag van @lise Witteman: “mijn jeugdzonde toen ik 15 jaar was; Eelco “.. De Telegraaf rondbrengen..“
“Joh! lekker steunend voor de bezorgers die morgen de krant weer gaan bezorgen” maar voordat ik die tweet kon plaatsen had hij blijkbaar ingezien dat het niet past in dezen.

Het leed is al geleden:
Die jongen zal voor altijd gelinkt worden aan deze buitenissigheid en om hem zo te namen en shamen was niet nodig geweest. Gewoon niet nodig!

Dat zijn moeder nu van alles wordt verwenst en de gelijk willen hebbers alles opdiepen op google wat er te vinden is om hun reactie kracht bij te zetten; om te zeggen dat zijn moeder niet deugt. Ik word er onpasselijk van.

Deze jongen wordt geofferd door een landelijke krant en is hierdoor nog meer in het nieuws voor 17 miljoen mensen. Bah Bah Bah!

Ik ben moeder net als Femke en dan wil je dat het goed gaat met je kinderen, hoe oud ze ook zijn. En iedereen heeft een moeder welk beroep ze ook heeft uitgeoefend!

Wat doe jij als jouw zoon of dochter ….  ?
 #doeslief

Medemenselijkheid:
De moeder van Anne Faber die de moeder van Michael P. een hand op haar schouder legde bij het uitgaan van de rechtszaal.
Zo groots!

Ik hoorde het een journalist terloops zeggen en las het niet groot in de krant.

Daarom zeg ik het hier nog maar een keer! Zo’n gebaar, dat is groots!
.
Want hoe kon ze dat doen? zo intens verdrietig!
.
Dat raakt me!

Vriendschap, is elkaar steunen en zelfs op vakantie op 10.000 km. dat moet toch lukken als het zich aandient!? Hoedan? Ik ging opzoek en vond een crowdfundpage via www.gofundme.com en maakte een pagina aan. Eerst als geheim/verrassing, maar dat is me niet gelukt en dat is niet erg. Echt een ‘Marjanne actie’ wordt gewaardeerd, super lief en ze voelen zich gesteund. ‘Niet nodig, wij redden ons met z’n zessen’ whappte vriendin , ik kon haar geruststellen; ‘voor mij zou je het ook doen’!
Dat mijn spontane initiatief zo zou worden opgepakt / omarmd had ik nooit kunnen voordenken. Dat ik met hulp van mn vrienden op De Sociale Media en zeker mijn IRL friends en vrienden van hen zo gesteund zou worden.. Dank voor het vertrouwen. Op de site en hieronder is mijn verhaal en/op de doneersite terug te lezen:

Elkaar omarmen in tijden van nood;

Onze vrienden Marc en Monique wilden, met het hele gezin, met z’n zessen een gezamelijke vakantie beleven. In de voetsporen van hun oudste dochter Kiki die met haar vriend Stijn een jaar in Zuid Amerika heeft gewoond/gereisd. Op avontuur met elkaar.

Na een week daar zijn ze tijdens hun slaap overvallen en erg gedupeerd vanwege diefstal van rugzakken, paspoorten, geld, telefoons etc. Dat is niet het avontuur wat ze wilden meemaken. Zelfs wij schrokken op 10.000 km. afstand en wilden graag helpen..  maar hoe doe je dat? 

Gelukkig hebben ze geen persoonlijk letsel opgelopen, wel veel gedoe (ken de ins en outs nog niet). Met hulp van de politie die hen hielp naar de NL-ambassade kunnen ze mogelijk over twee weken met een nieuw paspoort terug naar NL. Al met al zijn ze van slag en de geplande route hebben ze moeten veranderen. Ze hebben elkaar en ons op afstand (ze weten van mijn actie).
Met de gedachte ‘zij zouden ons ook helpen’ maakte ik deze pagina aan. 

Dit avontuur zullen ze nooit meer vergeten en hopelijk ook niet dat hun vrienden en daar weer vrienden van en buren en kennissen meehelpen de ellende te verzachten. .. . 
Niets moet en alles mag. Net zoals ik dit spontaan verzonnen heb zonder overleg met hen of anderen en ik heb geen ‘collega’s. De reacties op mijn initatief worden omarmd en daar word ik dan wel verlegen van. Lief! 

Een van de dingen waarvoor je een reisverzekering afsluit is juist tegen verlies en ongemak en komt dat op je pad dan is de steun vanaf het thuisfront ervaren wel erg fijn. Tenminste ik zou er blij van worden! 

Ik weet uit ervaring dat een reisverzekering niet alles vergoed en dat niemand van hen om geld heeft gevraagd. Het is mijn initiatief en hoe ik de opbrengst aan hen ga aanbieden dat weet ik nog niet, daar heb ik toen niet over nagedacht… Wel dat ik iedereen op de hoogte zal brengen. Gelukkig blijven ze nog even voor nieuwe ideeen en initiatieven. 

In iedergeval hoop ik dat *wij ze kunnen verrassen in deze ondersteuning en onze omarming een schrale troost mag zijn bij thuiskomst in NL.

Als je wil meehelpen ben je natuurlijk van harte welkom. Iets, anoniem, met naam.. Niets. Gelukkig mag je het helemaal zelf weten, zoals ik ook dit heb opgezet, zonder overleg met ‘collega’s. 

Sowieso, heel hartelijk bedankt voor al die betrokken reacties via mail, whapp. IRL
en HIER op de doneersite zijn ook de reacties te lezen!

of zelf even knippen en plakken: https://www.doneeractie.nl/steun-aan-marc-monique-and-kids/-37229

(Deze blog is mijn aangepaste bijdrage voor de FSHD – Nieuwsbrief nr. 58 – juni 2019

Een paar kilometer bij mijn woonhuis, De Meern, vandaan is de scheiding tussen grijs en blauw het meest zichtbaar aan de zeekust. Het kan er waaien, stormen, windstil en schroeiend heet zijn en de wolken zijn er altijd prachtig. Het lijkt wel of het aan de kust sneller licht is bij een grauwe dag. Ik vind het een fijne omgeving om te zijn en stel regelmatig voor om daarheen te rijden met wie mee wil. Dan wil ik de wind weer door mijn haren voelen, de ballast in mijn soms veel te volle hoofd voelen wegwaaien. Bijtanken. Blij voelen. Over de zee heen kijken zonder obstakels voor me. Ruimte.

Al jaren kan ik niet meer zonder hulp door het zand lopen, want ik mis daarvoor de kracht in mijn been- en rugspieren door de spierziekte FSHD, mede daardoor leek ik deze fijne plek jaren te hebben gemeden. Maar ik ga tegenwoordig weer graag naar de kust en zou er wel willen wonen. In the seventies woonde ik in Leiden en ging graag naar Noordwijk, naar het strand, de disco en het Stippie.
Mijn opa en oma woonden in Katwijk aan Zee tot 1986 en zodoende kwam ik daar in de zomervakanties en genoot twee nichten en neven reunies op ‘t Strand. In juni 2017 is de as van mijn moeder in een duinpan uitgestrooid.

En sinds Katwijk aan Zee een mooie toegankelijke parkeergarage, met verrassend lage parkeerkosten, heeft onder het duin aan de boulevard, zijn de strandtenten voor mij ineens goed bereikbaar. Ruime parkeerplekken en met een Gehandicapten Parkeerkaart kan je vlakbij een ruime lift je auto goed kwijt. Je bent zo bovenop het duin en op zondag gratis parkeren. In het dorp zijn ook genoeg plekken om te parkeren maar dit is echt super handig, ook nog een leuke winkelstraat nabij de witte kerk die prominent aan de boulevard staat.

Met de auto kan je dus dichtbij het strand komen, lopend of rollend via grote betonnen tegels, niet echt met mijn voeten in de zee maar dat hoeft dan voor mij ook niet. Je kunt ook met de auto afgezet worden en later weer opgehaald achter de strandtenten het zgn. ‘laden en lossen’ is daar toegestaan.

Ga ik naar een restaurant waar ik nog niet bekend ben, bel ik altijd eerst om een plekje te reserveren en vraag naar de mogelijkheden bij die locatie: zijn er traptreden en zijn er *goeie stoelen en is het toilet toegankelijk? Zo schat ik mijn mogelijkheden in om het beste er voor mij uit te halen. In overleg blijkt er altijd veel mogelijk.

Weten waar je gaat eten scheelt in je energie. Er wordt op je gerekend en bij binnenkomst voel je je meteen welkom en is er hulp indien nodig ook meteen voorhanden.
Een mooi uitzicht om te mijmeren, om bij te praten en heerlijk gerecht uitzoeken van de kaart, een garnalenkroket en/of alleen een roseetje. Dat boek in 1x uitlezen. Visje op de boulevard. Herdenken.
De beste combi aan de kust is voor mij de 365 dagen per jaar geopende strandtent ’t Strand, maar bij Zomers bleek het ook goed toeven in Katwijk aan Zee.

Deze zomer die begon in februari 2019 met een herfstdip in maart en koud in mei en de hitte van eind juni, maakt vast nog wel een doorstart naar zomerse waarde.
Wie weet, zien we elkaar daar.

Daar, waar de zee kust!