By
8 Comments
.
KLAAR met die kanker diagnose….. YEAH!
Op zondagmiddag 16.00 uur begon ik nuchter aan de eerste anderhalve liter Movi Prep. Nadat ik het eerste glas had leeggedronken werd ik koud en misselijk. Jemig, wat voelde ik me ellendig en zielig. Toen al. Hoe het dan toch kan dat ik om vier uur snachts wakker werd en mezelf uit bed kon slepen voor het tweede deel van de voorbereiding van deze coloscopie? Continue Reading “Ik ben er wel klaar mee”
“Ongelezen boeken inspireren.” “Zie mijn boekenkast en je weet wie ik ben.” Uitspraken die me ooit raakten en die tegeltjes wijsheden werden.
Op twitter deelden mensen hun favoriete boek zonder tekst en uitleg, alleen de kaft is zichtbaar met een hashtag. Ik kreeg ook het verzoek om mijn boeken te delen en vond de boeken die bij mij horen en op verschillende plekken in mijn huis. Een voordeel van deze #bookcoverchallenge is dat ik weer weet welke boeken er in de kast en op de plank staan. Maar ook die ongelezen boeken .. zo van: lees me! lees me nou? en al tijden werd ik daar onrustig van. Boeken die ooit inspireerden tot ooit te gaan lezen en waar ik niks mee deed.
Ineens wist ik het, dat zijn geen inspiratieboeken dat zijn gewoon faalboeken!
Weinig boeken kocht ik de laatste jaren, las meer op mijn eReader, want ik heb toch al een boek en dat soort eigen gemaakte inpiratieloze wijsheden legde ik mezelf op. Het gevoel dat je er maar niet aan toekomt, dat je faalt in wat je met jezelf hebt afgesproken, daar word je ook hondsmoe van hoor.
Ik weet nog waar ik mijn boeken kocht en met wie en waarom of kreeg van lieve, attente, leuke, steunende en verrassende mensen. Nogmaals dank! Ook sommige gekregen boeken bleven ongelezen.
Bij een volgende ontmoeting hadden we meteen een gespreksonderwerp: ‘goeie keus joh, heb je hm zelf ook gelezen of ik vond er niks aan, hoezo heb je hem aan mij gegeven, en wat vond je er zelf van?’ Boeken bespreken geeft namelijk weer hele andere en leuke gesprekken.
‘Boeken zijn een bezit wat je nooit wegdoet.” ‘Boeken vertellen wie je bent en zo kan je zien wie ik ben..” Wat een opgelegde last eigenlijk!
Dat faal gevoel werd bij het zien van die bij elkaar opgetelde twee meter ongelezen boeken heel sterk benadrukt. Dus weg ermee. Mijn huis uit. De bananendozen in en op naar nieuwe lezers. Ik kon ineens die boeken de rug toekeren, sommige hagelnieuw of jaren oud. Wat een bevrijding!
LEEN TROUWENS NOOIT JE FAVO BOEK UIT! want je krijgt ze zelden terug!
Die boeken die ik uitleende met liefde en in vertrouwen, waren mijn favoriete boeken. Juist voor het plezier, de verdieping, inzicht, humor, beschouwing of wat dan ook mocht je ze meenemen. En graag onbeschadigd retour!
Een paar gemiste boeken kocht ik opnieuw en staan weer op de plank, want na het lezen van die speciale boeken veranderde mijn kijk op de mensen om me heen en op mezelf in het bijzonder.
De zeven boeken deelde ik met de hashtag #bookcoverchallenge #favoboek #booksilove #boekeling Dank voor de uitnodiging Berna @berretje
De Drinker Hans Fallada
Zout op mijn huid Benoite Groult
De ringband kookboekjes Blue Band
Groot Indonesisch kookboek Bep Vuijk
Eva’s ontwaken Constance Beresford – Howe
Een hart van Prikkeldraad Lisette Lewin
De gevangene Malika Oufkir
Het zwijgen van Maria Zachea Judith Koelemeijer
Geinspireerd zal ik terugkomen in een andere blogpost (s) op een van deze boeken.
By
4 Comments
Sommige oude bakstenen zijn aan vervanging toe. Ook moet voegwerk hier en daar hersteld worden. Eerder herstel van De Dom in 1917 ) Nog geen tien minuten autorijden van mijn huis blijkt de Dom in de steigers te staan. Voor mij persoonlijk is de ingepakte Dom daardoor een metafoor voor steun en toekomst geworden.
In 2018 bezocht ik vaak de afdeling revalidatie en sportgeneeskunde in het UMCUtrecht. We gingen onderzoeken, hoe kan ik op de been blijven, en mijn wankele toekomst bespreekbaar maken. En hoe komt het dat ik zo’n pijn heb in mijn rechterarm en -hand? FSHD? Met een stopwatch en allerlei andere apparaten werd er veel opgemeten. Mooi dat het kan. Tussen m’n oren zit ook een belasting die meetbaar is. Deze cijfers werden in grafieken gezet en de statistieken hielpen ons verder. Er volgden moedgevende gesprekken en een behandeling voor de spieren die het zwaar hebben.
Ik ontving na het eerste consult een mail van mijn revalidatiearts: ‘Weet je het zeker dat je hiervoor wilt gaan, want het zal zwaar worden’. ‘ Je zal geconfronteerd worden met wat je wil en wat je kan’. Het doel van de behandeling: ‘we gaan voor comfort voor jou’.
Ik zei; ‘JA’ en vroeg; ‘alleen mensen die terminaal zijn bieden we toch comfort?’. ‘Nee hoor’ reageerde ze geruststellend. ‘Iedereen heeft comfort nodig in zijn leven en zeker jij’! Je hebt het nodig!’.
‘Trouwens wat doet het met jou dat je in LINDA. voor iedereen zo zichtbaar bent?’ Nou, dit soort vragen krijg ik voor mijn kiezen.
Mijn handtrauma zoals dat heet in het medisch jargon sept. jl. beperkte mijn zelfstandigheid in grote mate. Door dit eenzijdige ongeval werd ik afhankelijk van helpende handen, want die rechterhand deed het niet meer zonder pijn en ik ervaarde functieverlies. Pijn hebben kost bergen energie en blij word ik er niet van en de tegeltjeswijsheden helpen ook niet echt. Oud ingesleten patronen van overleven worden dan aangezet. Bij mij is dat positief blijven en de dag gaat vanzelf wel voorbij. Het stof wat ligt, ligt er morgen ook nog wel. Niemand die het ziet en niemand die zich ergert.
De angst om mijn toekomstbeeld belemmerde me in veel. Iedereen ging al sneller en nu loop ik helemaal achteraan of sta stil. Handwerken .. of wat doet een mens om de dag door te komen? Niks lukte, concentratie als een pinda, sowieso met een linkerhand waar al minder kracht in zit.
De afsluitende zin in LINDA. ‘daardoor lijk ik gelukkig meer op wie ik ben’ is de leidraad in mijn gesprekken geworden. Er is zelfs ruimte gekomen om dat te delen. Bij dezen.
Verbonden
Het bleek een opluchting toen ik hoorde: ‘er kan iets aan gedaan worden’. Al een paar jaar had ik klachten in mijn rechterhand /arm, had het wel gemeld maar zal wel FSHD gerelateerd zijn. Nee dus, iedereen kan dat krijgen .. ouderdomsklacht: Triggerfinger.
Na de operatie is herstel binnen zes weken mogelijk, misschien dat het bij jou langer duurt? De verwijzing naar de plastisch chirurg Schuurman werd snel opgepakt en hij bleek de deskundige en zette mij op een spoedlijst nadat hij mijn anamnese las: ‘tot snel in de kelder’. Met iets meer vertrouwen ging ik de prachtige verbouwde operatiekelder van het UMCU in. Mijn peesschede bleek gerafeld, vandaar ook mijn Atypische pijn- zenuwklachten en het had inderdaad niets te maken met FSHD. De wond werd gehecht en mijn hand daarna stevig ingepakt. Rare dagen volgden van afhankelijkheid en na een week toen ik weer kon autorijden, happy met een automaat, ging ik weer terug naar de poli revalidatie voor verdere behandeling.
In de steigers
Thuis oefende ik de opdrachten van de fysio en ergotherapie en was deze X therapietrouw = de opdrachten van de fysiotherapeut ook uitvoeren! ;-)
De fysiotherapeute kon ik in december ’18 met een handdruk bedanken voor haar goeie diagnose en behandeling. Mijn biceps en mijn nekspieren en triggerpoints heeft ze soepeler gemaakt door te masseren waar nodig.
TIP
Warm houden is het devies, altijd warm houden.. want als je het koud krijgt, bal je je handen tot knuisten en trek je je schouders aan tot je oren. Je spieren verkorten en pijn neemt toe. Veel laagjes kleding dragen helpt echt! ‘snachts met raam dicht slapen, hoeft je lijf niet zo hard te werken om op temperatuur te blijven, energiesparen.
Ingepakt
Bij mijn laatste polibezoek eind december gaf ik een afscheidscadeautje aan de bali af voor mijn revalidatiearts Esther Kruitwagen en haar team. Zij hebben me goed in de steigers gezet. Op naar 2019!
Ik schreef op de kaart “Voorlopig is De Dom het hoogste gebouw in Utrecht, maar jullie steken hier met kop en schouders boven uit!” ‘Dank voor jullie steun en vertrouwen’, Marjanne
Mijn ingepakte cadeau aan het revalidatieteam:
“een boek om te lezen en door te geven”.
van Marijke Groot; ‘Het was niet alleen maar leuk tijdens mijn depressie’
By
15 Comments
Het nieuws op de radio viel samen met een whattsapp. van een vriendin die een week met de oud en nieuwviering op Terschelling verbleef; “Er spoelen spullen aan, we gaan zo jutten’. ‘Leuk!’ Ze had al verzoeken, om Gucci slippers maat 41 mee te nemen en ik deed er voor de grap dezelfde bestelling bij en graag Barbies & My Little Pony’s.. ‘kijk maar” zei ik met een smiley op 2 januari 2019.
Ondertussen hoorde ik de stem van de burgemeester van Terschelling, die ontzet vertelde dat hij de schade niet kon overzien en hield wanhopig zijn tranen in zijn keel, echt zielig. Nee, hij had niet meteen een oplossing hoe de spullen gejut moeten worden.; “Misschien moeten we wel vragen of het leger ons eiland kan helpen schoonmaken”. De dagen daarna kwam inderdaad het leger voor hulp om de stranden zo snel mogelijk leeg te krijgen. Ook reisden heel veel vrijwilligers uit het hele land om mee te helpen schoonmaken.
Deze natuurramp die nu zichtbaar is en de komende jaren zijn weerga niet kent. Er viel niet meer te smilen.
Meer dan 280 containers zijn er van een vrachtschip met 10.000 containers aan boord gewaaid. De Waddenzee in. Ze zitten vol met goederen die wij zouden kunnen gebruiken, tuinstoelen, kussens en noem maar op.. gebruiksartikelen. Ook zijn er schadelijke stoffen zoals het giftige peroxide gevonden op Schiermonnikoog, de verwachting is dat ze ook in Ameland aanspoelen, tenminste zolang de verpakking niet is beschadigd schijnt het mee te vallen. Oproep: “raak zo’n zak niet aan en meld het bij 112!’
Plastic vergaat niet en dat is nog meer duidelijk geworden. Shovels worden ingezet en die halen ook de aanwezige beestjes uit het ecosysteem. Allerlei cijfers in schema’s en verhalen maken ons weer duidelijk dat we bewust met onze aankopen en afval om moeten gaan.
Het verhaal van de legoblokjes die in een vloedgolf in 1997 door een van de 60 overboord geslagen containers zaten, worden nog steeds teruggevonden. Vaak verstopt tussen zeewier en stenen, het spreekt het meest tot de verbeelding. Net zoals de Zeepaardjes die verstrikt zullen raken in de Little pony’s ….. hoe deze kruising er zal gaan uitzien valt te raden.
Het verpakkingsmateriaal en het piepschuim wat in microdeeltjes de stranden en het land overwaait vergaat niet en belast ons milieu de komende jaren.
Gezondheid:
Het deed me denken aan het piepschuim bolletje wat uit het oor van mijn toentertijd jonge dochter werd gehaald. Ze was uit haar hum en gaf pijn aan, bij haar oor en geen koorts en de huisarts vertrouwde de signalen niet en stuurde haar voor verder onderzoek door naar de KNO kinderarts in het Wilhelmina kinderziekenhuis. Gelukkig. Die haalde na onderzoek met een daarvoor bestemde pincet zo’n microkorrel van piepschuim uit haar gehoorgang en haar probleem was verholpen.
Nu met de storm opkomst zijn ze met man en shovel de strijd aangegaan tegen het water en wordt er een zandbank voor de strandtent Beachclub Sunset op Ameland geschoven. Tevens zal er weer het nodige aanspoelen en wordt het wad nauwlettend in de gaten gehouden.
Ik groeide op met de strijdkreet: ‘Wees wijs met de waddenzee’.
Alles zal nu moeten worden opgeruimd en waarheen moeten de containers en spullen?
Op Vlieland maakten ze van de nood een deugd, zij kregen heel veel blauwe jasjes op hun strand. Gewassen en gedroogd worden ze afgegeven aan het Rodekruis. Zij zullen op hun beurt de blauwe jasjes geven aan hen die het nodig hebben.
De foto is gemaakt en met toestemming hier geplaatst door Hetty van Westrenen
By
14 Comments
Als een stokstaart(je) stond ik stil met verschrikte Bambi ogen toen ik de vroedmeesterpad slippend over het parket in mijn woonkamer een weg zag zoeken. Het kippenvel stond me huizenhoog en mijn hart bonsde bijna mijn borstkas uit. Hij werd verwijderd uit de woonkamer. Toen ik twee dagen later in de hal op iets stapte .. bleek dat bij nader onderzoek een klein vroedmeesterpadje..! ieuwww Die had ik dus dood getrapt.
Ondanks alle sussende opmerkingen van hen die er verstand van zeiden te hebben, blijft dat beest dus niet alleen in de tuin maar wilde zelfs mijn huis ontdekken.. Ik deelde deze afschuwelijke ervaring met iedereen die het wilde of moest horen.
Maar de redding was nabij, Paula een goeie vriendin zei: “Nu is het tijd voor De MatriXmethode” (Een gesprekstechniek om emoties te scheiden van de realiteit) en zij kan het weten, dat dit deze methode helpt.
Gesteund door haar stapte ik over mijn schroom heen “van niet nodig, tot zo erg is het toch niet?” en maakte een afspraak bij haar thuis om niet alleen bij te kletsen, maar ook om samen aan het werk te gaan: De angst van de vroedmeesterpad weg te maken.
Ik ken Paula sinds 1979 toen we de opleiding tot psychiatrisch verpleegkundige gingen volgen. Zij werkt tegenwoordig in een paar huisartspraktijken als POH-GGZ en kan patiënten indien nodig de MatriXmethode aanbieden.
De MatriXmethode is effectief. kortdurend en helpend. Mooier kan het niet!
Na de toegepaste MatriXmethode ben ik nu in staat om het geluid te lokaliseren van de vroedmeesterpad .. en zo nodig hulp in te roepen om dat beest in de sloot voor ons huis te laten deponeren. Ook deze methode lijkt te helpen.
Mijn emotie is weg van het beeld: De vroedmeesterpad en ik kan dit zonder hartkloppingen typen. Raar maar waar en hartstikke fijn. Deze zomer..hoorde ik ze nog wel maar kon genieten van ons stekkie en van de zonnestralen en lavendelgeuren.
Toen ik Paula vroeg naar een voorbeeld uit de praktijk, stuurde zij mij onderstaande:
Op het spreekuur kwam een cliënt met een nare ervaring. Een dierbare, dichtbij in de familie moest worden gereanimeerd en werd door de cliënt zelf ingang gezet. 112 werd gebeld en kwam gelukkig snel genoeg om de reanimatie over te nemen en gelukkig heeft het gezinslid het gered. Na de revalidatie die volgde ging het goed met de *patiënt.
Maar *mijn cliënt bleef last houden van het beeld. Dat! ene plaatje, dat specifieke moment. Dat hebben we aangepakt, de nare beleving is eraf. Het is ‘gewoon’ gebeurd maar zonder die extreme pijn. Fantastisch toch?
Voor werkenden in deze tak van zorg is er de mogelijkheid tot het volgen van een cursus. >> LINK <<
