By Een studievriend van mijn vader zat in een rolstoel. Ik herinner me nog zijn moeizame tochtje met looprek van de auto die handpedalen had, naar onze voordeur. Hij had als kind polio gehad en alhoewel hij zich manmoedig door het leven sloeg, was het toch tragisch dat hij kind was in een tijd waarin er nog geen vaccin was. Als hij tien jaar later was geboren had hij waarschijnlijk een rolstoelloos leven gehad.
In 1997 kreeg een van mijn beste vrienden AIDS. Hij werd ontzettend ziek, maar werd gered door de cocktail die een jaar daarvoor was ontdekt. Als hij twee jaar eerder ziek was geworden, had hij niet meer geleefd.
Begin dit jaar kreeg mijn vriendin borstkanker. De tumor werd weggehaald, ze werd bestraald en na drie maanden kon ze verder. Als ze dezelfde ziekte vijfentwintig jaar geleden had gekregen was dat haar zeer waarschijnlijk fataal geworden.
De vooruitgang die de medische wetenschap heeft gemaakt is enorm. Ziektes waar je vroeger aan dood ging, verlopen tegenwoordig als een hardnekkige griep: je bent een tijdje flink ziek, maar daarna kan je verder.
Goed, het gaat met horten en stoten en de prijs die je betaalt voor genezing in de vorm van bijwerkingen is soms erg hoog. Maar toch, de vooruitgang is spectaculair en onomstotelijk.
En toch zijn er mensen die zich tegen diezelfde reguliere wetenschap keren. Die ontkennen dat ziektes als pokken, waar je aan dood ging, en polio, waar je verlamd van raakt, vrijwel geheel de wereld uit zijn door de reguliere geneeskunde.
Die zeggen dat kinderziektes juist goed zijn voor kinderen, omdat ze er meer weerstand door krijgen. Die zeggen dat als je kanker hebt je niet moet bestralen maar een zoutoplossing moet nemen.
Er is een aantal dingen die ik me, zeg 20 jaar geleden, niet kon voorstellen dat ooit zouden gebeuren: dat cabaretiers zo bang zouden zijn om grappen te maken over een geloof dat ze zichzelf censureren; dat George W. Bush een toonbeeld van nuance zou zijn vergeleken met een van zijn opvolgers en dat mensen hun kinderen niet zouden laten inenten omdat ze de medische wetenschap niet vertrouwen.
Wat conservatieve imams, PVV stemmers, republikeinen en mensen die hun kinderen niet willen inenten gemeen hebben is dat ze zich met hand en tand verzetten tegen vooruitgang. Tegen een grotere rol van vrouwen, tegen kunst die ze niet begrijpen, tegen een elite die dingen besluit, tegen mensen in witte pakken die niet iedereen kunnen genezen.
Er loopt een breuklijn van wantrouwen door onze samenleving. Wantrouwen tegen feiten, tegen wat zorgvuldig is opgebouwd door de jaren. Onder de noemer nepnieuws wordt alles wat vast te stellen is, wat aantoonbaar waar is, in twijfel getrokken.
Of het nou gaat om hoeveel mensen er bij de inauguratie van Trump waren, of om de vraag of chemotherapie helpt; je creeert gewoon je eigen waarheid. Je vindt in de krochten van internet altijd wel een of ander dubieus onderzoekje dat jouw mening bevestigd.
Homeopathie is een welvaartsziekte. Een luxeprobleem.
Net als mensen die hun kinderen niet willen inenten; ze zijn de tragische bijwerking van de ziekte die welvaart heet.
Met toestemming van Arthur Umbgrove plaats ik zijn column op mijn blog en onder de volgende link is Arthur te horen als druktemaker bij De Nieuws BV op @radio1
