Verpleegkundige Lucia de Berk

Lucia is 29 augustus 2025 overleden op 63 jarige leeftijd overleden. – volkskrant –
Gecondoleerd familie, heel veel sterkte gewenst om haar missen te dragen.

———————————————————————
In 2014 schreef ik onderstaande blog over de vrijspraak voor Lucia.

In 2025 blijkt haar veroordeling nog steeds als de grootste gerechtelijke dwaling in de Nederlandse rechtstaat tot nu toe.

——————————————————————————————————————–

– VRIJSPRAAK –

voor verpleegkundige Lucia de Berk
Zes en half jaar zat Lucia onterecht opgesloten met haar verdriet en machteloosheid.
En Hoop.
Al die tijd bleven haar dochter en vriend onvoorwaardelijk van haar houden ♥
whow! Dat is LIEFDE!

Wat een Vrouw! 

Nadat zij in hoger beroep was veroordeeld voor levenslang in 2004 werd haar zaak gelukkig opnieuw geopend en bleek dat zij was veroordeeld na een gerechtelijk dwaling.
Uiteindelijk kwam er voor Lucia gerechtigheid en volgde er vrijspraak voor Lucia en haar gezin.
Wat een geluk!

Zij schreef een boek over haar werk als verpleegkundige en haar arrestatie en over haar 6,5 jaar onterechte gevangenschap. De speelfilm waarin deze gerechtelijke dwaling in ons rechtssysteem pijnlijk zichtbaar wordt, is verdrietig en ontroerend. Wat een pijnlijke confrontatie.

——————————————————————————————————————–

♥ Bij het zien van Lucia in #DWDD werd ik ontroerd door haar verhaal, haar stem en uitstraling.

Ik voelde de pijn, het verdriet en het Niet geloofd worden waar zij al die jaren last van had. De aannames waardoor Lucia veroordeeld werd raakte mij, zo’n onrecht!? ‘hoe kan een mens dat verdragen?”.

Bioscoop Met een vriendin zij is ook oud-verpleegkundige ging ik naar deze film. Herinneringen aan ons werk in de zorg kwamen naar boven. Het geroddel en je niet geaccepteerd voelen op de werkvloer is van alle tijden. In de film herkenden wij beiden de sfeer, de geur, het lopen en werken in een ziekenhuis en we waren beiden zeer onder de indruk van deze mooi gemaakte film en het levensverhaal van Lucia.

Werken Onze herinneringen aan het werken op de verschillende afdelingen en over sommige collega’s buitelden over elkaar heen.  De eerste overleden patiënten passeerden, sommigen nog bij naam en onze herinneringen aan leven en dood. Nog steeds is het voor ons voelbaar dat dit werk zoveel indruk op ons heeft gemaakt. De keuzes waar je voor komt te staan, de keuzes die je maakt. Integer te blijven en hulp vragen en ook zelf nodig te hebben. Wat een beroep. Wat een zorg. Wat een kunde!

Couveuse afdeling / Neonatologie Ik kan me voorstellen hoe ellendig Lucia zich moet hebben gevoeld. Toen en nu nog steeds, zo veel onrecht is haar aangedaan.

Het verhaal van mijn collega toen ik op de couveuse afdeling werkte van het AZL nu LUMC, kwam weer naar boven. Zij en ik kwamen bij elkaar over de vloer en nadat ik een jaar met haar samen had gewerkt, maakte ik de overstap naar de afdeling neurologie en werd ons contact minder.

Neurologie Op die afdeling, neurologie -gebouw 20- hoorde ik de roddels en geruchten over haar, mijn oud-collega. Dat Zij het was het die zich voor de rechter moest verantwoorden. Dat zij het was, die een fatale/verkeerde hoeveelheid medicatie heeft toegediend aan een baby die daaraan was overleden. Zij werd op non-actief gezet. Ik was van die beschuldiging aangedaan en zij bleef als een herinnering in mijn hoofd zitten, als een nabije collega en ik geef er nu woorden aan.

Het zal je toch maar gebeuren. De wereld op haar kop.

Werken als verpleegkundige, blijft mensenwerk.

Werkzaam in de psychiatrie hoorde ik dat een patiënte zich had gesuicideerd tijdens haar opname. Dat bleek zij, mijn oud-collega te zijn, het was niet op mijn afdeling, zo triest en zo een gemis.

Had haar opname in de psychiatrie met haar *fout” te maken? Het blijft een droef gegeven in alle opzichten.

In mijn werkzame leven in de zorg stond ik vaak voor een keuze: observeren, luisteren, denken, kiezen, voelen en handelen. Zorg geven en zorg verlenen, maar ook zorg vergeten. Met collega’s samen door één deur het werk doen. Gehard door mijn vak en in mijn leven probeer ik de menselijke maat te houden. Mogelijk lukt me dat niet altijd, want ik maak net zo goed fouten en/of zie het niet goed, als dat zo is, dan hoor ik dat graag?

Ook, ik gaf het mijn kinderen mee, blijf zelf nadenken! Wees een positieve uitzondering als dat nodig is!!

Lucia, Ik wens je nog heel veel liefde, steun en warmte op je levenspad!

#chapeau voor Paula van der Oest en de acteurs die een pracht ‘document’ hebben neergezet.