By Het is voor mij nodig om terug te kijken om vooruit te gaan. Dat deed ik! Dat doe ik!
De beste nieuwjaarswenskaarten staan nog op de schoorsteen en in m’n whapp. en aan de telefoon, en met de voelbare hugs en zoenen, kijk ik terug naar waar ik was vijf jaar geleden: 13 januari 2015. Waar was jij vijf jaar geleden?
Op dinsdag dertien januari 2015 vertrok de KL … naar Kaapstad, wat had ik daar toen naar uitgekeken zeg. Het vliegtuig en stoelnr. werd geboekt in september 2014 en zo werd die 13e jan. er eentje die me overeind hield toen ik een maand later de diagnose darmkanker kreeg en een longtumor als uitzaaiing daarvan.
Dat die tumor(en) eruit moesten was logisch, maar dat daar protocollen aan vastzitten die niets maar dan ook niets met de patient, met mij dus verder te maken hebben werd me te snel duidelijk.
‘Jeetje, hoe moest ik dat nou weer invoegen in mijn agenda? Het werd een chaos!
Tussendoor dus naar Afrika en ik ging en gooide daarmee het behandelprotocol overhoop.. Iedereen die om me heen stond was erg aangedaan en het werd een totale niet-en-mis-communicatie ook met het team van het Antonius ZH.
Mijn belang was overeind blijven tussen alle afspraken/onderzoeken en operaties door.
Na vijf jaar kan ik zeggen dat is gelukt, mede doordat ik anderen en mezelf troostte .. met ‘dit zat er een keer aan te komen” want in 1980 was mijn eerste bijna kankerdiagnose en baarmoederoperatie.
En ‘Mijn toekomst was toch al veranderd” sinds ik in 2008 de spierziekte, en in 2009 de FSHD diagnose kreeg.
Ik deed deze kanker diagnoses er ogenschijnlijk bij, al met al raakte mijn denkkracht van het pad.
Het werd heel lastig om de bordjes in de lucht te houden en laat staan in de magnetron te schuiven.
Dat deze kanker diagnose en mijn angst daarover .. ‘Hoe nu verder met mijn toekomst’ mijn gedrag heeft beïnvloed hoorde ik van de mensen die mij graag zien en of horen, pas later. Ondertussen ging ik door met dapper zijn. Ik had genoeg aan mezelf en soms is teveel ballast Teveel en dat is het soms nog.
Natuurlijk wilde ik zelf blijven nadenken, maar had daarbij wel hulp nodig om op een rustiger levenspad te komen. Die hulp geniet ik.
Waar mijn loop actieradius veel minder is geworden, lijkt mijn denkkracht sterker. Lijkt heh.
En die vlucht in 2015 naar en van Cape-Town Zuid-Afrika was er een van vorstelijke allure ..! Dat was zzzo fijn! Het verblijf ook!!
En nu vijf jaar later ben ik net een week weer terug uit Zuid-Afrika en leefden wij in december 2019 een maand in een gelijkvloerse woning en bij de huur was ook inbegrepen een handgeschakelde auto.. – links rijden en rechts kijken – en lieve vrienden om me heen.
Wat was dit een FIJNE levensmaand zeg!
Even terug naar het afrondende gesprek in februari ’19 met de prof. MDL. die mij sterkte in mijn besluit om wat goed is goed genoeg is.
De prof.: “Nu bent u schoon van darmkanker, als die tumor was blijven zitten hadden we nu niet meer aan de telefoon gezeten, en dat er mogelijk op een andere plek weer zes cellen opduiken die kanker kunnen aantonen, is zeker aanwezig”.
De prof.; Wij weten dat de longtumor is getransporteerd vanaf de darmtumor.. maar waar de rest is gebleven? ‘Ik geef u garantie tot de voordeur”. En daar ging ik.
Afgelopen jaar kwam het besef steeds vaker dat ik maar 1 leven heb en het besluit om nog een keer naar Zuid-Afrika te gaan gaf me het hele jaar 2019 een mooi doel om naar toe te leven, mijn dingen te doen. Plannen te maken. Niet om die vakantie in 2015 over te doen, maar te gaan. En dat deed ik. Genieten. Ik heb volop genoten.
Ik voelde me zo welkom vanaf mijn verzoek of er nog een mogelijkheid was om daar nog een keer naar toe te kunnen gaan. Nu kan ik het nog, nu kan ik nog lopen op voor mij bekend terrein. De vliegreis, het lukte!
En ik liep wederom op Afrikaanse grond met hulp en proefde veel en genoot van het land, de safari’s en de vrienden en de mensen daar.. allemaal aardig! In de horeca, heerlijk!
Wat een mazzzel kan een mens hebben om dit mee te mogen maken.
Je hebt maar 1 leven en dit is mijn leven en elke dag is er een en die dag komt nooit meer! Dit besef maakte me stiller dan ooit!
Het is mijn beslissing geweest dat het goed was, goed genoeg is om ..na al die controles bij het Antonius ZH en het UMCU te gaan leven zoals mij het past. Te stoppen met protocollen die aan mijn diagnoses vastzitten en ik heb me zelfs uitgeschreven voor de bevolkingsonderzoeken.
Ik voel me gesteund door mijn gezin, vrienden, psycholoog, familie, buren, huisarts en revalidatiearts, social media, zij zijn mijn hulpmiddelen om overeind te blijven!
Omdat ik leef bij de dag, vraag ik me niet af waar ik ben over vijf jaar? en jij, heb jij al nagedacht waar jij bent over vijf jaar?
Ik moest een pakkende titel voor deze blogpost verzinnen en dat is wel gelukt, toch?
Vandaag is het weer 13 januari en het is nu 2020!
De Beste wensen!
