Zomaar een zonnige zondagmiddag in Waterland en de heetste 15 oktober ooit gemeten. Op de weg tussen Purmerend en Amsterdam stonden we stil en een doffe dreun hoor-en voelbaar in de auto onderbrak de geplande terugreis. Een Piep scheldwoord werd tegelijkertijd geuit …. Verwonderd vroegen we aan elkaar; Heb jij ergens last van? ‘nee en jij?’ ‘Pijn, Gewond.. ‘nee, gelukkig niet!’ Pfjoei!
Ik zag dat de bumper en achterklep van onze auto waren beschadigd en de parkeersensoren hingen er zielig bij. Maar hoe is het met degene die achterop onze auto was geklapt, is die ook zielig?
Ik zag een zwarte auto die voor een kwart korter was dan twee minuten daarvoor, een auto waar rook uitkwam .. Daar moest gehandeld worden. Eerst maar even de bestuurder aanspreken, gelukkig kwam er geruststellend geluid uit de 21 jarige jongen. Hij zat verdwaasd voor zich uit te kijken en zei, “dat het goed met hem ging.” Geschrokken duwde hij de airbag in en stapte uit de auto, van zijn moeder, Pfjoei!
Het leek mij beter om afstand te houden van die auto. Je weet het niet he, auto’s en rook, en waar rook is is vuur, toch? Het bleek de talkpoeder die vrijkwam uit de airbags.
112 werd gebeld, want wat moet je anders, en de eerste vraag die meteen werd gesteld; ‘Hoe gaat het met de bestuurders en passagiers en hoeveel personen zijn er bij betrokken, zijn er gewonden?’ ‘Nee, gelukkig niet, we zijn wel geschrokken”.
De agent vroeg naar de plek van de aanrijding; ‘Weet u waar u staat, beter geeft u het nummer van de hectometerpaal ?’ Dat is belangrijk voor mijn collega’s en voorlopig stuur ik ook een sleepwagen naar die plek’. ‘Zoekt u alvast de benodigde autopapieren en wissel alvast zoveel mogelijk gegevens uit”.
Je legitimeren met je museumjaarkaart (alles lag nog thuis) was nog nooit zo ongemakkelijk, nee dat kan echt niet. Deze keer was de Amsterdamse politieagent coulant en werd er geen bekeuring uitgeschreven, omdat er geen gewonden waren en we zo cool waren gebleven. Pfjoei!
We stonden dicht tegen de vangrail aan, want erachter staan bleek niet handig, want een busbaan. In beide auto’s werd naar een schadeformulier gezocht, waar zijn die dingen als je ze nodig hebt? Ondertussen kwam er veel verkeer langs en sommige automobilisten werden zeer opgewonden van het zien van deze opstopping die wij veroorzaakten. Boos toeteren en wijzen… Heel raar. Verbazingwekkend.
En wij waren nog niet eens boos op die jongen die ons aan had gereden. Hij vertelde dat hij met de cruise control aan 80 km.per uur reed en dagdroomde over de auto die net voor zijn neus was verkocht. Dat hij ons echt niet had gezien en ook niet dat er nog wel twintig auto’s voor ons stil stonden. Hij had nooit eerder een aanrijding meegemaakt. ‘U wel?’ vroeg hij.
Ik vertelde hem over de keren dat er schade is gereden aan onze auto’s of zelf heb gereden, maar die lijst is zo lang. Ik was bij auto drie ;-) en daar kwam al de politie en wegsleepdienst.
De twee keren dat we bij een ernstige aanrijding getuige zijn geweest en tevergeefs eerste hulp hebben verleend, is hem niet verteld.
Hij bleef zich weer verbazen waarom ik niet boos op hem was. Ik had tenslotte schade en ongemak door zijn onoplettendheid, die vraag bleef hij stellen. ‘Ach gosh die jongen’ dacht ik.
“Als je verzekerd bent” en pfjoei dat was hij, nou ja zijn moeder, ‘dan is het bellen en invullen en dan komt het allemaal goed’ “Het is maar blik!” zei ik geruststellend. “En bezit is gedoe, zeker als er iets aan kapot gaat” “maar Joh, we staan hier nog en kunnen het navertellen, dat is wat telt”. Pfjoei
De auto van zijn moeder ging op de dieplader mee en de jongen werd afgezet bij de bushalte, opweg naar huis. Wij gingen verder en dronken een glaasje in onze eigen tuin.
Proost! op de goede afloop.. Pfjoei!
Mooi verhaal pftt!
Heftig verhaal
Arme jongen, hoop dat ie een hele belangrijke les heeft geleerd. Dromen terwijl je rijdt gaat niet echt lekker samen.
Pfoei gelukkig geen gewonden wel gedoe!
Wat een dag…. goed te lezen dat alleen het blik beschadigd was (en ja, de ziel van de jongen een beetje.)
Het zit echt in een klein hoekje.
Je laat ons wel eerst even schrikken, maar verder lezend komt het toch nog goed en een soort happy end in de tuin. Mooie foto’s van achterwerk hulpverlener en vergezicht met schaduw bij lage zonnestand. Fijne dag verder.
Gelukkig goed afgelopen! Dat is toch het belangrijkste!