Florence Nightingale en mijn zorg

Op 12 mei 1820 werd Florence Nightingale geboren, tweehonderd + jaar geleden. Zij is de grondlegger van de moderne verpleegkunde. Elk jaar op deze datum wordt zij herdacht omdat zij het vak verpleegkunde voor het voetlicht plaatste. “The lady with the lamp” Zorgen. Omkijken naar de gewonde, ook ’s nachts.
Zij maakte rondes langs de gewonden van de Krimoorlog en elektriciteit moest nog worden uitgevonden.

Mijn kennismaking met de zorg:
In 1960 liep ik aan de linkerhand van mijn moeder na een wratten behandeling door het ziekenhuis in Schiedam, waar ik op mijn zestiende, mijn eerste dienstverband aanging. In die tijd werd wegbranden van een wrat op een kinderhand een behandeling genoemd.
Vol bewondering had ik toen gekeken naar het uniform van de zuster, een blauw en wit schort en een gesteven kapje op. Zij aaide over mijn hoofd en zei; ‘als je later groot bent moet je ook zuster worden’. Het werd vaak aangehaald als er werd gevraagd wat ik later wilde worden als ik groot zou zijn. 

Op mijn zestiende lag ik al voor de derde keer in het ziekenhuis, nu voor een blindedarm operatie. En begon mijn anamnese al een lengte te hebben, die velen niet halen op hun 70s.
Na die operatie was ik misselijk wakker geworden en kon ik niet zelfstandig omhoog komen. Ik was zo stijf als een plank. Met mijn schouders had ik vastgebonden gelegen op een operatietafel en werd ik niet geholpen door de zuster aan mijn bed bij het omhoog komen.
Het bleek een boze, driftige zuster op van die houten klompen, ze hield zich vast aan de achterkant van mijn bed en zei; ‘Kom op zeg, je bent zestien jaar’ ‘stel je niet aan’.. …. Die opmerking!!

Ik was net drie weken in dienst als keukenhulp en nam me voor dat nooit, maar dan ook nooit tegen een patient te zeggen. Stel je voor dat je zegt tegen een ander; ‘Stel je niet aan”.
Die boze zuster op klompen kleurde mijn leven:.
Doe nooit zoals zij deed, nam ik me voor!

Ik ben ondertussen < 50 jaar verder met een brede zorgervaring achter de rug, ‘zowel naast het bed als in het bed’. En ik werd ook moeder van twee kinderen en wil dat het goed gaat met een ander, want dan gaat het ook beter met mij.

Werken in een te kort uniform in the 70s.
-mini mode tijd- De bedverzorging van een hernia patient die 6 weken een ligkuur als behandeling kreeg in een ziekenhuis, was natuurlijk in zo’n kort, wit doorschijnend uniform eigenlijk onverantwoord.
Ik werkte op de mannen afdeling ;-).
De lange broek deed haar entree. 1978.

Omkijken naar de ander met wie wordt samengeleefd.
Ik werkte als keukenhulp op m’n 16e op een afdeling neurologie/psychiatrie in een algemeen ziekenhuis en deed mijn opleiding tot ziekenverzorgster in een orthopedisch ziekenhuis. Tevens werkte ik in een verpleeghuis/revalidatiekliniek. In het LUMC toen nog AZL begon ik op de prematuren / couveusekinderen/ neonatologie en op werkte 3, 5 jaar op neurologie mannen, gebouw 20.

Daarna volgde ik – 23 jaar- in de psychiatrie mijn verpleegkundige opleiding en werkte ik als gediplomeerd verpleegkundige in de nieuwe vorm;
Systeemtherapie! Niet alleen degene die werd opgenomen is ziek en trekt het niet meer, nieuwe inzichten en behandelingen want iedereen zit in een systeem, in een gezin, heeft een vader, moeder, echtgenoot, kinderen, buren, collega’s. Het werd duidelijker dat iedereen een rol had, ondertussen was het – 1983 –

We leerden vragen te stellen; Hoe gaat het met jou? Niet alleen medicatie geven. De combinatie van pillen en praten stond nog in de kinderschoenen en deze vorm van werken paste mij goed en werkte voor de patient die nu client heette beter. Wat wil jij?
Hoe zit het gezin in elkaar, wie doet wat en waarom, hoe zit het nou? vertel? Ik luister!

We introduceerden huisbezoeken en gezinsgesprekken en droegen tijdens de 24 uurs diensten gewone kleding. Indien nodig werd er bij algemene verpleegkundige handelingen een schort aangedaan.

De neurosekliniek waar LSD werd gebruikt als behandeling bracht voor sommigen patiënten verlichting in hun lijden. Het zou helpen om in een ander denkspoor te komen en zodoende zou je van angsten af kunnen komen. Het was een boeiende tijd!
Mijn supervisie aantekeningen uit die tijd kreeg ik pas van toen collega / en nu nog steeds een vriendin. Heel boeiend om terug te lezen.

En …….. nooit heb ik gezegd.. “Stel je niet aan!”

Patient
Tussen al het werken door was ik zelf regelmatig opzoek vanwege mijn haperende gezondheid naar de juiste zorg, de juiste diagnose en de passende behandeling die mogelijk voorhanden was. Ik heb moeten leren wat therapietrouw is, want dat helpt het beste! Waarom zou je anders naar die zorgverlener gaan? Blijf kritisch maar doe wat kan, wat jou past.. Er is veel mogelijk maar je hulpverlener moet het wel weten.

Mogelijk was of ben ik een lastige patient al die jaren? Het zij zo.
Ben ik afhankelijk van een zorgmedewerker dan heb ik vragen.
En ik wil nooit meer een stampende zuster/broeder aan mijn bed.
‘Als ik zeg dat ik het niet kan, dan kan ik het niet!”

Corona

We zijn in Nederland collectief ziek en er wordt veel gezorgd nu in corona tijd.
Ik wil echt niet ziek worden en geniet van het weer en de tuin. De kapper en schoonheidsspecialiste zullen mij voorlopig nog niet zien in hun stoel, mijn haar groeit door en mijn snor ook. De mondhygiëniste zal ooit trots op me zijn dat ik zo goed zorg voor mijn gebit. Vooralsnog lijkt er weinig voor mij veranderd, alhoewel de franje is ervan af.. geen concerten, bios, theater, musea, lunchen en dat soort leuke dingen. Afleiding.

Het besluit dat de verzorgingshuizen dicht zijn en voorlopig blijven daar wind ik me over op, alleen helpt dat mij niks. Als ik lees en zie dat de ouderen en andere kwetsbaren wegkwijnen, raakt me dat. Een generatie die de tweede wereldoorlog heeft meegemaakt, zal afscheid van het leven nemen en hopelijk met zo min mogelijk pijn, maar wel met de juiste zorg. Families raken ontwricht en dat heeft heel veel gevolgen voor de gezondheidszorg de komende jaren. Het is een enorme druk op alle betrokkenen en op de maatschappij.
De weg kwijt raken als je bent opgesloten is echt mogelijk. Super triest!

Klappen voor mensen die in de zorg werken is leuk initiatief. Klap. Hier viel een pannendeksel op de grond en dat was genoeg. Natuurlijk heb ik bewondering voor elke radartje die nodig is om het systeem draaiende te houden. Om de patient met hulpvraag weer op de been te krijgen in het juiste spoor.
Het beroep verzorgende, verpleegkundige en werken in de zorg kan wel een X-factor gebruiken de komende tijd. Het is namelijk een prachtberoep!

Zorgen voor elkaar zoals Florence Nightingale bedoelde als ze met de lamp ook s nachts controles liep, doen we nu anders.
Koffie en een praatje werd een troostbakkie en dat kan ook uit een thermoskan en op een bankje of op de campingstoel langs de weg worden leeg gedronken. Vermijd drukte!
Vanuit thuis zorgen kan doorgaan, je kan nog steeds dat kaartje sturen of een bloemetje, even videobellen, een whappje sturen. Ik weet na ruim een maand kaarten sturen en ontvangen dat een kleine moeite groot plezier geeft!
De buuf of buum even via het balkon aanspreken of bij het buitenzetten van de kliko. Houd afstand!

Laten we naar elkaar blijven omkijken, want we hebben nog een lange weg te gaan met elkaar, met of zonder corona. Sterkte!


12 thoughts on “Florence Nightingale en mijn zorg

  1. Mooi om je zorg geschiedenis te lezen. Een prachtig verhaal. Je conclusie dat je altijd kunt blijven zorgen door naar elkaar om te kijken, staat! Zo is het.

  2. Een mooi algemeen én persoonlijk overzicht en dat ‘niet aanstellen’ heeft je leven gekleurd!
    In het revalidatiecentrum waar ik ging werken bepaalde de directrice wanneer de kousen ieder voorjaar uitgingen, en in de herfst weer aanmoesten. Korte rokjes bestonden daar niet…
    Zorgen zit in je bloed en ja, dat kan ook met aandacht, appjes, kaartjes etc.
    Laten we in deze tijden vol onzekerheid vooral goed voor elkaar blijven zorgen!

  3. Hi Weg,
    Weer een pareltje van een krul!
    Top om te lezen, jouw ik geflankeerd door de tijdlijn! Tot gauw, lfs Bak

  4. Mooi verhaal. Ook herkenbaar ( ook zo’n verpleegster gehad). Maar deze zorgde gelukkig wel dat mijn oudste dochter vroeg maar gezond ter wereld kwam.

  5. Zorg is omarmen en verwarmen, daar voelt ieder zich gezien en geborgen bij. Mooi verhaal en heel herkenbaar behalve de psychiatrie. Ik ging na Neurochirurgie IC de wijk in. <3 In het Azu In welhaast dezelfde periode. Deed de opleiding in het AZL ook op Neuro. Voor eeuwig een passie. <3

    1. Altijd zo mooi om jou te lezen, ik word er blij van, dank. De passie blijft vanwege de zorg omarmen en je laten verwarmen. Gebouw 20 hebben Frans en ik elkaar ontmoet bij de etenskar voorin de tochtige hal en samen de nachtdienst in met oud en nieuw van 1978/1979 op neuro-IC en de ochtendborrels in het Karrewiel.
      Jij de wijk in en mijn SPV droom kon ik niet aan vanwege mijn haperende lijf, alleen daarom was de psychiatrie voor mij de beste werkplek <3 .

Laat een antwoord achter aan Marianne Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.