Ik vind het zo’n gezeur.. dat we na 50 jaar, een halve eeuw verder, nog steeds zeggen dat depressie niet bespreekbaar is. Dat hier een gala en tv-uitzending van moet komen, snap ik helemaal niet. Natuurlijk is het lastig om te zeggen als het niet goed met je gaat en hebben we allemaal nog behoefte aan bevestiging. En die krijgen we sneller als het goed met je gaat. Zo zijn we groot gebracht en uiteindelijk kom je verder als je niet aan de zijlijn staat, maar daadwerkelijk mee mag doen aan het spel, wat leven heet.
En dan kan je een feessie vieren, met elkaar die het ziektebeeld herkennen of als familie van of gezellig met elkaar als ervaringsdeskundigen en ook de professionele hulpverlener kan een dansje wagen. Wel of niet met een diagnose depressie. Ik heb de beelden op tv niet gezien en ook niet via uitzending gemist.
Of er werd gedanst met de gene die een erge of ergere of ergste depressie had, hoe moet je dit meten. Ik vind het niets toevoegen. Want ziek zijn en een hoeveelheid diagnoses hebben is geen wedstrijd! Ik zal wel op vele tenen zijn gaan staan, daar hoef ik niet voor op de dansvloer.
Al heel jong maakte ik kennis met de psychiatrie en later als psychiatrisch verpleegkundige heb ik velen gezien met de diagnose depressie. De postnatale depressie werd in die tijd schoorvoetend erkend als een echte depressie en niet als wat moeten we ermee?
Er zijn verschillende soorten depressies, met wel of niet een biologische verstoring. Er zit geen duur aan een depressie, een depressie is ook niet leeftijdsgebonden en soms blijft het niet bij één keer in je leven en verschilt van zwaarte en impact. Een depressie kan ook chronisch zijn.
Iedereen kent wel iemand die worstelt met de zingeving van het leven, maar dat is echt heel wat anders dan een depressie hebben. Mogelijk kennen we allemaal wel iemand met een depressie… soms zichtbaar en soms onzichtbaar.
Bespreekbaar maken, hoe doe je dat? Tegen wie vertel je waar je mee worstelt in het leven of dat je je ziek voelt van de controle kwijt zijn in je bestaan. Want iedereen heeft toch wel ergens last van, dan ga je toch niet jouw verdrietige en voor jezelf niet begrijpbare worsteling delen? Dat lees en hoor ik steeds terug en herken het ook bij mezelf.
Hoe vertel je aan je partner, je collega’s, je vrienden dat je mogelijk in een fase zit van ziek zijn, van psychisch niet wel bevinden, van misschien wel een depressie?
Ga in ieder geval naar je huisarts, die is mogelijk de juiste persoon om het eerste tegen te zeggen dat het minder, tot niet zo goed met je gaat… De huisarts kan dan met jou verder kijken en overleggen wat mogelijk is om je geholpen te voelen. Nee, dat kan niet 1, 2, 3 en meteen morgen, dan zal je misschien iets eerder moeten gaan.
Er is ook geen paracetamol of antibioticakuur die je binnen tien dagen van je klachten afhelpt. Het naar je huisarts gaan, is al een grote stap en kan een stap zijn in je herstel van je depressie, die weet mogelijk iemand naar wie die kan verwijzen om je te helpen in je herstel. Praten en pillen is mogelijk de beste combinatie, maar niet voor iedereen, alles in overleg.
Gezien worden, gewaardeerd worden, wie wil dat nou niet. De persoon met een depressie die steeds meer moeite krijgt om het dagelijkse bestaan vol te houden, heeft steun nodig en dat kan in vele vormen.
Laat je dus zien en laat je horen en krijg je niet de gewenste steun uit je sociale omgeving dan blijkt professionele hulp handig en soms echt noodzakelijk. Zie de uitgestoken hand als steunend en dat geldt ook voor medicatie, zodat je wat rust in je hoofd kan krijgen, zodat je verder kan op jouw levenspad. Het omgaan met een diagnose, welke dan ook, blijkt altijd de eerste stap naar accepteren dat die beperking iets is, wat bij jou hoort.
Heb jij ook een tijdelijk of chronische ziekte, wie is er nog verschoond van lek en of gebrek?
foto van internet
